Wyniki wyszukiwania

Źródła w Taguluche leżą na działkach należących do mieszkańców wioski i należą do tzw. „Comunidad de Regantes”, czyli wspólnoty podlewających, którzy rozdzielają wodę proporcjonalnie do wielkości działki, przy użyciu systemu podziału wód obowiązującego od niepamiętnych czasów. Ten system pozwolił na utrzymanie pól uprawnych w dobrym stanie przez wieki.

Infrastruktura drogowa dla pieszych na La Gomerze w przeszłości była podstawą gospodarki opartej na rolnictwie i hodowli. W dzisiejszych czasach to dziedzictwo kulturowe, zachowane aż do teraz stanowi podstawę do uprawiania nowej aktywności o wielkim potencjale — turystyki pieszej.

Oto centrum obsługi odwiedzających Parku Narodowego Garajonay, u podnóża wysoko położonego płaskowyżu, który zajmuje praktycznie całość środkowej części wyspy. Tutaj nie ma głębokich wąwozów tak charakterystycznych dla La Gomery. Te tereny wykazują dużo łagodniejszą rzeźbę terenu niż pozostała część wyspy. Wysokość wynosi powyżej 600 m.

Kiedy Leonardo Torriani nakreślił plan miasta, pod koniec XVI wieku, wioska liczyła już około 200 domów, leżących na nizinie u zbiegu wąwozów, w pobliżu zatoki. Ten plan oparty na czterech blokach budowlanych nakreślony przez włoskiego inżyniera utrzymał się prawie bez zmian do XX wieku i dzisiaj jest częścią starówki w San Sebastián de La Gomera.

Punkt widokowy, z którego można dostrzec kraniec doliny w Valle Gran Rey. Na jednym z paneli opowiedziano tragiczną historię Huatacuperche, króla La Gomery.

Znajdujesz się na południowym skraju jednego z najbardziej emblematycznych miejsc na La Gomerze: pomnik przyrody Los Órganos. W tym obszarze, sławnym z powodu klifów o wysokości ponad 500 metrów, erozja morska i siła grawitacji spowodowały powstanie spektakularnego pomnika przyrody.

Wzburzony ocean po północnej stronie wyspy przez wieki utrudniał eksport towarów z najbardziej produktywnych dolin. Ta trudność została rozwiązana dzięki wykorzystaniu żurawi portowych.

Pomnik przyrody La Caldera to najlepiej zachowany stożek wulkaniczny na wyspie, który od ostatniego miliona lat nie wykazuje aktywności erupcyjnej. Roślinność dominująca to wilczomlecze. Ten obszar jest wyjątkowy zarówno pod względem geomorfologicznym, jak i krajobrazowym.

Miejsce o specjalnym znaczeniu naukowym Acantilados de Alajeró jest ciężko dostępne z lądu. Jego piękno lepiej podziwiać z oceanu. Jest to reprezentatywna, dobrze zachowana jednostka geomorfologiczna oraz wyróżniający się element krajobrazu o dużym walorze biologicznym. Główne gatunki roślin, które tutaj napotkamy, to wilczomlecz (Euphorbia berthelotii), Plocama pendula oraz rzadziej wilczomlecz kanaryjski (Euphorbia canariensis).

Nie daj się oszukać spokojem panującym w tej zatoce: w przeszłości dość często mieszkańcy San Sebastián de La Gomera patrzyli na ocean ze strachem.