Mararía la de Femés. Gran Canaria

Powrót do tego klasyka literatury Wysp Kanaryjskich zachęca widzów do zakwestionowania części ich własnych paradygmatów. Siła Marii wynika z jej własnej wizji z czasów i społeczeństwa, w którym żyła, a także ze sposobu, w jaki Arozarena i Yeray Rodríguez przedstawiają ją jako „Kobietę z wyspy”. Widz doświadcza zatem alegorii wyspy wyzyskiwanej, zaduszonej i ofiary własnego piękna. Inaczej niż w powieści, Mararía ma swój własny głos w tej teatralnej propozycji, żeńskiej wersji historii opowiadanej wielokrotnie. Tym razem to ona jest bohaterką, opowiadającą wydarzenia własnymi oczami, a nie oczami innych osób. Poruszono także problem migracji, konfliktu, który niestety pozostaje dziś aktualny na wyspach. Rodríguez udziela także głosu Maurom i Arabom w oryginalnym dziele, nadając im własne imię, uosabiając ideę, że „jeśli nie mamy imienia, nie mamy znaczenia”. Podczas gdy w powieści postacie rasistowskie są uogólnione na postacie proste i stereotypowe, w tej współczesnej wersji autor nadaje migrantom własne imię, osobowość i nie tylko.