Los Ajaches

Nasz szlak rozpoczyna się w wiosce Femés, położonej na początku doliny o tej samej nazwie. Jest ona tu zlokalizowana z dwóch powodów: ze wzniesienia Femés, z widokiem na równinę i wybrzeże, obserwowano, czy do wyspy zbliżali się moryscy piraci; natomiast w dole rzeki, przyjmując za punkt odniesienia domy, rozwinięto uprawy na obszarach „enarenados”: ogrodach, których ziemię pokrywa się okruchami skalnymi i lapilli w celu utrzymania wilgoci i zapewnienia lepszego wzrostu roślin.

Na przełęczy znajdującej się powyżej Femés, hodowle owiec wskazują, że znajdujemy się terenach pasterskich. U naszych stóp widzimy wąwóz La Higuera, którego budowa w kształcie litery U, z płaskim korytem rzecznym i łagodnymi zboczami, świadczy o tym, że została poddana działaniu silnej erozji, szczególnie w przeszłych epokach, kiedy na wyspie było więcej opadów, co sprzyjało pojawianiu się tego typu form erozyjnych.

wyspy. Przechodzimy pomiędzy dwoma głównymi wzniesieniami Los Ajaches: Pico Redondo i Pico de la Aceituna. Masyw ten liczy około piętnaście milionów lat. Od tego momentu wchodzimy na teren, na którym ostatnio nie było aktywności wulkanicznej, dlatego też głównym czynnikiem modelującym krajobraz jest erozja. Oznacza to, że będziemy podziwiać pejzaż bardziej łagodny i o niższych wzniesieniach niż na pozostałym obszarze

Jest to punkt, w którym tracimy panoramę wielkiej doliny Rubicón z wulkanem na górze Colorada, na południowo-zachodnim krańcu wyspy. Rozpoczynamy wędrówkę starymi wąwozami. Pierwszym jest wąwóz z domkiem, w którego korycie rzecznym możemy zaobserwować pozostałości „gavias”, wykorzystujących spływy powierzchniowe wód do działalności rolniczej. „La gavia” to system upraw polegający na ograniczaniu ziemnymi murami ogrodów pod lekkim nachyleniem, aby po deszczu wypełniły się wodą z koryta rzecznego i następnie wykorzystać ją do nawadniania upraw.

Ten wąwóz jest jednym z największych na terenie masywu, z szerokim i dobrze rozwiniętym parowem. Ciekawostką jest występowanie na piaszczystej glebie parowu dziwnego gatunku roślin, przypominającego karłowate melony. Jest to jeden z endemitów kanaryjskich.

Wąwóz ten nosi nazwę wąwozu stosów, z uwagi na eksploatację górniczą stanowisk paleontologicznych, plażę oraz skamieniałe wydmy leżące na skraju naszego szlaku. Odróżnimy je po jasnożółtym kolorze oraz licznym występowaniu wyrzeźbionych bloków, rozrzuconych wokół szlaku.

Występowanie tego typu, wyniesionych ponad poziom morza, plaż może mieć dwie przyczyny: zmiany poziomu morza lub ruchy tektoniczne. To stanowisko znajduje się na wysokości około 50 metrów nad poziomem morza.

Znajdujemy się na obszarze z powierzchniowymi pozostałościami archeologicznymi, które zostały przypisane rdzennej ludności Lanzarote, zwanej los majos. Przy stosach kamieni, wskazujących na najbardziej zaludnione strefy, znaleziono pozostałości świadczące o wyrobie produktów z kamienia, ceramiki i kości, w tym fauny morskiej, pochodzącej najprawdopodobniej z połowu owoców morza na wybrzeżu.

Kompleks zatoczek z plażami wypełnionymi białym piaskiem pochodzenia organicznego jest jednym z najpiękniejszych zakątków na wybrzeżu wyspy. Wykorzystanie okazji do kąpieli po marszu i przed końcowym etapem jest dobrym pomysłem. Co więcej, znajdują się tu bary, aby posilić się i napić.

 Dziewiczy charakter tych niewielkich rozmiarów plaż, dzięki ich włączeniu do obszaru chronionego, uczynił z nich tereny nadbrzeżne o wielkim uroku, gdzie częściowo zachowała się roślinność typowa dla pasa przybrzeżnego i można cieszyć wzrok naturalnym krajobrazem.

W tym jarze znajduje się strefa archeologiczna o niezwykłej wartości. Stanowią ją zachowane pozostałości pierwszego miasta europejskiego na Wyspach Kanaryjskich. Na uwagę zasługują studnie, z których w XIV wieku korzystali Normanowie, rozpoczynający proces podboju Wysp Kanaryjskich, zakończony prawie jeden wiek później.  Dlatego też w tej strefie znajdowała się pierwsza osada europejska, San Marcial del Rubicón.

W następnej zatoczce, kolejnym ważnym elementem dziedzictwa wyspy jest piec wapienniczy, który wykorzystywał pokryte kamieniem wapiennym obszary przybrzeżnych równin leżących za plażą.

Ta niewielkich rozmiarów twierdza wojskowa, znana jako zamek Las Coloradas lub El Águila, pochodzi z XVIII wieku. Została zbudowana w roku 1741 do obrony południa wyspy przed atakami moryskich piratów, którzy od czasu do czasu pustoszyli Lanzarote, przybywając z pobliskiego wybrzeża Afryki.  W roku 1769 musiał być wzniesiony ponownie, ponieważ podczas jednego z pirackich ataków został poważnie zniszczony. Od tego czasu ma kształt stożkowy, a dostęp do niego prowadzi przez zwodzony most.

Szlak kończy się w nadbrzeżnym centrum Playa Blanca, która w ostatnich latach XX wieku przekształciła się z małej, malowniczej wioski rybackiej w jeden z głównych ośrodków turystycznych na Lanzarote. Mimo wszystko, wydaję się, że główne ulice wioski oraz plaża nadal pragną zachować dawny urok wyspy, jaki miała przed rozwojem turystyki.