Caldera Blanca

Obszar, w którym posadowiony jest ten kościół, ma bezpośredni związek z powyższą nazwą, gdyż to właśnie tutaj dobiegło końca jedno z północnych rozgałęzień lawy wulkanicznej w wyniku erupcji, jaka miała miejsce w XVIII wieku. Wznoszący się na skalistym cyplu w pobliżu ww. świątyni krzyż wyznacza tenże punkt; stąd wywodzi się nazwa czczonej w tym kościele patronki wyspy, Nuestra Señora de los Dolores, znanej powszechnie jako Virgen de los Volcanes (Maryja Dziewica Wulkaniczna).

Przechadzając się po ulicach Mancha Blanca naszym oczom ukazują się pozostałości dawnego młyna rolniczego, znanego jako krwawy młyn. Te młyny występowały bardzo powszechnie, choć ten właśnie jest jednym z dwóch, jakie pozostały obecnie na terenie gminy Tinajo. Krwawe młyny, wywodzące się z epoki Rzymian, działały za sprawą zwierząt pociągowych, które wprowadzały w ruch centralny wał obracający koła młyńskie za pośrednictwem kół zębatych.

Wybuch wulkanu w 1730 roku zajął cały środkowy sektor wyspy, zrównując z ziemią około 30 wiosek i najlepsze strefy rolnicze wyspy Lanzarote. Dlatego cały centralno-zachodni sektor wyspy stanowi obecnie tzw. „malpaís”, tj. zespół formacji powstałych w wyniku niedawnych rozlewów magmy, na którym jest praktycznie niemożliwe prowadzenie jakiejkolwiek działalności.

Możemy tego osobiście doświadczyć przechodząc przez ten obszar: jest to chaotyczny i skomplikowany teren z formacjami magmowymi rozmaitych kształtów, piętrzącymi się bez ładu i składu wokół szlaku

Pierwszy stożek wulkaniczny, jaki napotykamy na terenie La Caldereta. Przy wchodzeniu do gardzieli krateru zobaczymy, że posiada on idealny kształt podkowy, gdyż jest to krater otwarty w kierunku, w którym nastąpił wypływ lawy. Zaobserwujemy zmianę koloru i jego bardziej wymodelowane kształty, gdyż odpowiada on okresowi wulkanicznemu poprzedzającemu erupcje w Timanfaya.

Wyrazem wykorzystania tego obszaru do celów hodowlanych są budowle wykonane z suchego kamienia na zapadlisku krateru, pozostałości zbiornika wodnego i szereg zagród na najbliższym kraterowi krańcu „malpais”

U stóp Caldera Blanca zespół zagród wybudowanych z suchego kamienia pokazuje nam, że jedynym celem, do którego ludzie wciąż wykorzystują ten teren, jest hodowla zwierząt; najprawdopodobniej będziemy mogli zobaczyć pasące się wewnątrz kaldery kozy.

Jedna z zagród ma kształt serca - stąd nasz „zakochany pasterz” - i będziemy się jej mogli lepiej przyjrzeć podczas wspinaczki po zboczu wulkanu.

Caldera Blanca to stożek wulkaniczny o prawdopodobnie hydromagmowym pochodzeniu, tj. powstały w wyniku erupcji, w której lawa wchodzi w kontakt z wodą.  Wulkan ten przynależy do tzw. serii III, poprzedzającej najmłodsze erupcje wulkaniczne, przy czym jest to jeden z najwyższych wulkanów centralnej strefy wyspy. Wnętrze krateru było dawniej wykorzystywane do celów uprawnych, gdyż jego dno jest względnie płaskie

Jego nazwa wywodzi się z efektu powierzchniowego zwapnienia - procesu, w wyniku którego ulega stwardnieniu powierzchnia wulkaniczna - i nadającego mu charakterystyczny, białawy odcień, dzięki któremu wyróżnia się spośród pozostałych elementów krajobrazu.

Z najwyżej położonego brzegu wulkanu Caldera Blanca, na południowym zboczu, rozciąga się wspaniały widok na kompleks wulkaniczny Timanfaya.

Możemy bardzo wyraźnie zaobserwować wyosiowanie pasma Gór Ognistych (Montañas de Fuego) z pozostałymi kraterami powstałymi w wyniku najdłuższej w historii Wysp Kanaryjskich erupcji wulkanicznej.  Na horyzoncie majaczą łańcuchy wulkaniczne należące do wszystkich trzech potężnych faz erupcyjnych: Macizo del Fuego, Montañas del Fuego i Pico Partido, choć my postrzegamy je jak jeden jedyny kompleks wulkaniczny.

Schodząc zachodnim zboczem wulkanu Caldera Blanca, przed udaniem się w drogę powrotną, napotykamy kotlinę, dzięki której możemy sobie wyobrazić, jak wyglądało centrum Lanzarote zanim nastąpiły erupcje w XVIII wieku.

Erupcja, jaka miała miejsca w latach 17030-36, zniweczyła 30% powierzchni wyspy, strefy o najwyższym stopniu produktywności rolniczej, i sprawiła, że jedna trzecia zamieszkującej wyspę ludności opuściła jej terytorium. Można bardzo łatwo spostrzec kontrast pomiędzy tą strefą, dziś oddzieloną przez „malpais”, i najmłodszymi formacjami magmowymi, przez które będziemy przechodzić w drodze powrotnej.