Gran Valle

Dolina ta jest typową dla zawietrznej części Półwyspu Jandía. Ma kształt litery U z dnem względnie płaskim; jest doliną dość głęboką i krótką, gdyż od samego jej początku -i początku szlaku- widzimy, którędy przejdziemy na drugie zbocze Półwyspu Jandía.

Jedna z botanicznych perełek Fuerteventury ma swe główne skupiska na terenie Gran Valle. Mamy na myśli gatunek Euphorbia handiensis (roślina z rodziny wilczomleczowatych). Rozpoznamy ją po wyglądzie przypominającym krępy kaktus z licznymi kolcami i odgałęzieniami od samego podłoża. Jest doskonale przystosowana do suszy i potrafi przeżyć wiele lat bez wody. Znajduje się pod ochroną, ponieważ, oprócz tego, że jest roślinnym symbolem Fuerteventury, jest to roślina zagrożona wyginięciem.

Gran Valle było jednym z tych miejsc w Jandía, gdzie oprócz hodowli bydła istniało rolnictwo, o czym świadczą pozostałości muru. Jednak najbardziej uderzającym elementem Gran Valle jest ściana, która -z nieznanego powodu- biegnie od jednej do drugiej strony koryta rzecznego wąwozu. Miała służyć do kontrolowania stad? Oznacza granicę terenu? Nie ma odpowiedzi na pytania dotyczące tego samotnie wznoszącego się muru.

Ten zbiór domów z suchego kamienia, zajmujący centralny obszar środkowo-górnego odcinka wąwozu, jest z pewnością pozostałością po osadzie aborygeńskiej, przebudowanej i użytej ponownie po rekonkwiście. Po drugiej stronie zbocza wąwozu znajduje się źródło, którego obecność wyjaśnia nam istnienie osady, w zabudowaniach której możemy wyróżnić konstrukcje izby i zagrody dla zwierząt.

Po wejściu mamy wspaniały widok, przed naszymi oczami rozpościera się panorama plaży Cofete, jednego z ostatnich dziewiczych wybrzeży. Złe warunki do kąpieli są jedną z przyczyn, z których rejon ten zachował swój dziewiczy charakter i ustrzegł się przed turystyczną zabudową. Po naszej prawej stronie widzimy jedynie dom Wintera, Niemca eksploatującego półwysep Jandía w połowie XX wieku.

Wieś Cofete jest zaledwie mieszanką niskich domów, gdzie widzimy jedynie pozostałości pierwszych lokali mieszkalnych pochodzących z XIX wieku. Naszą uwagę zwracają najbardziej znajdujące się przy wejściu do wioski wapienniki wraz z nowoczesną rzeźbą, będąca hołdem dla pasterzy i ich wiernych psów rasy bardino.

Ten cmentarz położony na samym piasku jest miejscem o szczególnym uroku, niepamięć o jego zmarłych jest na stałe zamknięta w nadmorskim piasku. To niewielkie miejsce pochówku powstało w rezultacie oddalenia Cofete od innych zamieszkałych obszarów, w okresie jego największego rozkwitu w połowie XIX wieku. Dziś stanowi metę szlaku przy plaży, której fale prawie sięgają jego murów.