Już samo przekroczenie granic Parku Narodowego Garajonay nieuchronnie sprawia, że czujesz się jego częścią. Oczaruje Cię tu każdy zakątek, zwłaszcza jesienią!
Jesienią las odzywa się echem natury i zaczyna się zmieniać. Jego letargiczny, letni tryb dobiega końca. Przyroda zaczyna się budzić, a wraz z nadejściem deszczy przywdziewa inne odcienie zieleni. Jesienne światło towarzyszy temu scenariuszowi, roztaczając charakterystyczną jasność w każdym zakątku, docierając do każdego porostu, do każdego pnia, podkreślając jeszcze bardziej magiczne barwy parku. Przy pierwszych deszczach do tego pokazu dołączają również grzyby, przybierając zróżnicowane kolory, które przełamują typową zieleń parku Garajonay.
Tutejszy las wawrzynowy (hiszp. laurisilva) to formacja utworzona przez wiecznie zielone drzewa. Nie doświadczysz w nim masowego opadania liści z drzew, jak ma to miejsce w przypadku innych gatunków drzew w innych szerokościach geograficznych. Liście, które pokrywają ścieżki, są pozostałościami liści, które gromadzą się rok po roku, i ku uciesze wędrowca malują glebę odcieniami ochry i czerwieni, wzbogacając ją jednocześnie o materię organiczną.
W lesie nigdy nie brakuje mgły, która pojawia się i znika w swoim urokliwym tańcu, niesiona przez bryzę i będąca świadkiem przepływu pasatów, które są dominującymi wiatrami na wyspach.
Podróżni czasami pytają, czy wskazane jest chodzenie po parku, gdy jest on spowity mgłą lub pada deszcz, a my odpowiadamy bez wahania, że nie tylko jest to wskazane, ale wręcz konieczne! Szczególnie o tej porze roku, kiedy można cieszyć się ich obecnością, wędrując przez park. To one są odpowiedzialne za przetrwanie tego liczącego sobie tysiące lat lasu i zaopatrzenie wyspy w wodę. Na Wyspach Kanaryjskich prawie nie ma stałych cieków wodnych biegnących przez wąwozy. La Gomera jest tu wyjątkiem. Zaledwie 300 kilometrów od Sahary, największej pustyni na naszej planecie, pięć cieków wodnych biegnie przez cały rok w Parku Narodowym Garajonay. Największym i najbardziej spektakularnym jest strumień El Cedro. Łatwo jest tu doświadczyć słuchowiska tworzonego przez krystalicznie czystą wodę biegnącą przez górskie ścieżki i odświeżyć się jej chłodnym haustem. Zarówno trasa numer 2, jak i trasy numer 8 i 9 przebiegające przez Park Narodowy, prowadzą nas do tego symbolicznego miejsca w samym sercu Garajonay. Trasa numer 9 prowadzi z Contadero do wioski El Cedro, mijając kapliczkę Matki Boskiej z Lourdes i pobliski teren rekreacyjny, gdzie można odpocząć i odświeżyć się. Ten szlak o długości około 6 kilometrów i niewielkich różnicach wysokości kończy się naturalnym wodospadem, który przez cały rok zasila uprawy rolne zlokalizowane w północnej części wyspy. Po drodze można podziwiać endemiczne drzewa Garajonay, takie jak viñátigo (Persea indica), palo blanco (Picconia excelsa) i wawrzyny (Laurus canariensis). Te ostatnie nadają nazwę kanaryjskim obszarom leśnym – laurisilva, czyli las wawrzynowy lub wawrzynolistny. Jeśli chcesz je rozpoznać, musisz obserwować liście roślin: obok nerwu centralnego liści wawrzynu znajdują się małe gruczoły, a jeśli akurat drzewo owocuje, to owoce mają formę małych, czarnych oliwek. Teraz wiesz już, jak rozpoznać wawrzyny!
Opowieści, które uwielbialiśmy jako dzieci, często miały miejsce w scenerii leśnej: z różnymi dziwnymi dźwiękami w tle, mchami i porostami wiszącymi na gałęziach, z mgłą okalającą bohaterów; mogliśmy nawet wyobrażać sobie panujące tam zapachy. Czyż może być coś lepszego niż przeżyć teraz taką przygodę? Zwiedzanie parku jesienią przeniesie Cię w te magiczne momenty dzieciństwa. Uśmiech będzie towarzyszyć Ci przez cały spacer, gdy ponownie poczujesz ten dreszczyk emocji, który znasz z czasów dzieciństwa, gdy czytano lub opowiadano Ci bajkę.
A co ciekawego znajdą tu nasi milusińscy? Dla nich taka wyprawa wydaje się jeszcze bardziej niezbędna, gdyż ich wyobraźnia może przepełnić się tymi krajobrazami, a każdy metr lasu to naturalna sceneria, która odzwierciedla wyobrażenia o bajkowym świecie. Opowieści o goblinach i wróżkach kryjących się pośród upadłych pni i splątanych porostów, z mgłą tańczącą w tle.
Tak, Park Narodowy Garajonay jesienią to zupełnie inna bajka. To bajka znana z dzieciństwa, którą możemy przeżyć jako jej bohaterowie.
