Wyspa z duszą ma wiele do opowiedzenia, bo potrzeba lat, dziesięcioleci i tysiącleci, aby ukształtowała się tak wyjątkowa tożsamość, jak ta El Hierro.
Na przestrzeni dziejów wyspa była znana pod wieloma nazwami, zanim zyskała obecną. Ombrion, Capararia, Pluvialia, Eseró czy Hero to jedne z najbardziej znanych nazw. Jednak bez wątpienia to określenie “Wyspa Południkowa” kryje w sobie największą i najsłynniejszą historię. Pochodzi ono od Ptolemeusza, grecko-egipskiego astronoma, który w II wieku umiejscowił Południk Zero na zachodnim krańcu wyspy, dokładnie w Punta de Orchilla na El Hierro. Tak było przez całe wieki, aż w 1884 roku został przeniesiony do Greenwich.
Pierwsi osadnicy
Pierwszymi znanymi osadnikami wyspy byli bimbaches lub bimbapes, rdzenni mieszkańcy, którzy zamieszkiwali El Hierro co najmniej od roku 120 n.e., aż do jej podboju na początku XV wieku przez Juana de Bethencourt i włączenia do Królestwa Kastylii. Bimbaches lub bimbapes pozostawili po sobie liczne petroglify, wśród których wyróżniają się znaki z El Julan, wyjątkowe pod względem rozmiaru i znaczenia. W tym miejscu można także zobaczyć pozostałości starożytnego miejsca zgromadzeń zwanego“Tagoror”.
Mieszkali w jaskiniach lub prostych kamiennych budowlach, w harmonii z wyspiarskim środowiskiem, które zapewniało im wystarczające zasoby do przetrwania. Zajmowali się rolnictwem, pasterstwem, łowiectwem, rybołówstwem i zbieractwem.
Rola Królestwa Kastylii
Później Królestwo Kastylii zapłaciło baskijsko-francuskim najemnikom za podbój wyspy. Od tego czasu ziemie i inne zasoby przestały być dzielone równo, a zaczęto je przydzielać w ramach systemu feudalnego.
Wizyta Kolumba na wyspie
W 1493 roku wyspę odwiedził Krzysztof Kolumb, jedna z najbardziej znanych i znaczących postaci historycznych. Podczas swojej drugiej wyprawy do Ameryki, Krzysztof Kolumb spędził na wyspie 17 dni, uzupełniając zapasy wody i żywności, jednocześnie oczekując korzystniejszych wiatrów umożliwiających dalszą podróż do Ameryki.
6 stycznia 1546 roku na wyspę przypłynął obraz Matki Boskiej Virgen de Los Reyes. Marynarze wymieniali go na prowiant z miejscowymi pasterzami. W ten sposób obraz stał się własnością i patronem pasterzy z La Dehesa, a także jednym z kluczowych elementów historii El Hierro. Dziś pozostaje najważniejszym symbolem społecznym i religijnym mieszkańców wyspy.
Korzyści zdrowotne El Hierro
Przez cały XIX wiek El Hierro pełniła funkcję miejsca zesłania dla polityków, wojskowych i zwolenników liberalizmu. Ten fakt przyniósł wyspie pewne korzyści, gdy Leandro Pérez, pierwszy lekarz na El Hierro, potwierdził lecznicze właściwości wód ze studni zdrowia Pozo de la Salud w Sabinosa. W kolejnych latach wielu lekarzy potwierdziło lecznicze właściwości lokalny
Woda: źródło życia na wyspie
Już od przybycia pierwszych osadników na El Hierro borykano się z niedoborem wody. To właśnie z tego powodu mieszkańcy darzą tak wielkim szacunkiem drzewo Garoé, uważają je za dostawcę tego cennego płynu. Drzewo zostało zniszczone przez huragan w 1610 roku. Od tamtej pory historia wody na El Hierro związana jest z wykorzystywaniem nielicznych i skromnych źródeł. Na szczególną uwagę zasługuje źródło Azofa, położone w pobliżu miasta Isora, które już w XVIII wieku objęto ochroną na mocy rozporządzeń Cabildo (Rząd Wysp Kanaryjskich).
Mieszkańcy El Hierro przejęli tradycje swoich przodków, wiele z nich odziedziczyli po bimbapes lub bimbaches. Na przykład stosowanie eres, maretas (systemów gromadzenia wody w środowisku naturalnym) lub guásimos: naturalnych lub wyżłobionych w drzewach dziupli, które mogły pomieścić nawet 100 litrów wody.
Wydarzenia niedawne (XVIII, XX i XXI wiek)
W 1899 roku pożar strawił ratusz w Valverde, niszcząc przy tym archiwum utworzone w 1553 roku. W 1912 roku utworzono gminy Valverde i La Frontera , a wyspa uzyskała autonomię. 15 września 2007 roku utworzono gminę El Pinar, która stała się najmłodszą gminą w całej Hiszpanii.
Wyspa o bogatej historii, utkanej z doświadczeń.