Poncia. Lolita Flores

W środku gęstej mgły Poncia, pokojówka Bernardy Alby, szemra na dziedzińcu, modląc się o śmierć Adeli. Dom spowija grobowa cisza. Poncia przemawia sam, pomiędzy prośbami i wyrzutami, zwracając się zarówno do nieba, jak i do zamkniętych w domu kobiet. Jej słowa giną we mgle, a wiatr zdaje się nieść ze sobą lament kobiet. Jednak żaden dźwięk nie zakłóca ciszy panującej w rezydencji, a głos Ponci rozbrzmiewa jak samotne echo w ciemności.