Rambla de Castro

Początkowy odcinek trasy przebiega wzdłuż zatoki Burgado, gdzie dwie specyficzne skały pokazują nam wynik morskiej erozji, która przyczyniła się do cofnięcia linii wybrzeża, nadając jej charakterystyczny, wklęsły kształt

Strefa ta jest znana pod nazwą Punta de Los Pejes Verdes; punkt widokowy umożliwia nam delektowanie się panoramicznym widokiem na Roque Grande i Roque Chico. U podnóża tych skał powstałych w wyniku cofania się urwiska widzimy ślady erozji morskiej, która utworzyła efektowne jamy, w które wnikają nadpływające fale. Otacza nas niesamowite skupisko okazałych kaktusów, obmywanych przez morską wodę.

Musimy przejść przez ten turystyczny kompleks urbanizacyjny, będący produktem dewelopmentalizmu lat 70 ubiegłego wieku. Plantacje bananowca zostały tu zastąpione budowlami, dochodzącymi do skraju urwiska i modyfikującymi lokalny krajobraz.

Przechodzimy przez ten wąwóz - jeden z czterech występujących na tejże trasie. Jego nazwa wywodzi się z leśnego gatunku laurisilva (makaronezyjskich lasów wawrzynolistnych). Niniejsze koryto rzeczne pochodzi mianowicie z górnej strefy Los Realejos, gdzie zlokalizowana jest nosząca tę nazwę posiadłość.

Przed nami 211 schodków, po których zejdziemy do istnie magicznego miejsca: ruin przepompowni w La Gordejuela, gdzie firma Hamilton zainstalowała w 1903 roku pierwszą na wyspie maszynę parową. Stąd wznosiło się „białe złoto” wysp kanaryjskich - woda służąca do uprawy bananowców, które wciąż jeszcze możemy zobaczyć na naszej trasie, szczególnie na jej końcowym odcinku.  Jeszcze w XIX wieku strefa ta była często zwiedzana z uwagi na wyborny spektakl, jaki oferowały wodospady Gordejuela, z wpływającymi do morza kaskadami, aż do momentu gdy zasoby te zostały wykorzystane do wyżej wymienionego celu.

Schodząc na tę plażę udajemy się ponownie na spacer po infrastrukturze wodnej; mamy mianowicie do czynienia z działającą studnią, która przypomina nam nieustannie o kluczowej roli, jaką odgrywa na tym chronionym obszarze woda. Plaża ta jest typowa dla strefy przybrzeżnej północnego obszaru Bocabarranco z okrągłymi kamieniami dużych rozmiarów.

Przyjrzyjcie się horyzontowi w poszukiwaniu żagla, gdyż niniejsza minitwierdza miała za zadanie chronić tę bogatą posiadłość przed piratami. Między XV i XVII wiekiem Teneryfa padała często ofiarą pirackich ataków, podobnie jak pozostała część archipelagu. Mała, uzbrojona twierdza w San Fernando jest pamiątką tych czasów, gdyż zlokalizowana pod tym występem plaża służyła za miejsce desantu.  Kazał ją wybudować Hernando de Castro w XVI wieku i z posiadłości tej korzystał zdobywca Teneryfy, Alonso Fernández de Lugo.

Rajski ogród, przecudna posiadłość o niezwykle przyjemnym terenie lub najpiękniejszy i wzbudzający zachwyt zakątek to tylko niektóre z opisów, jakimi zaszczycili ten obszar podróżnicy i pisarze. Nawet w czasach obecnych utrzymuje on swój splendor z jednym z najpiękniejszych gajów palmowych na wyspie, spośród których na szczególną uwagę zasługuje niepowtarzalna Casona de Castro. Stanowi ona przykład tradycyjnej kanaryjskiej architektury domków letniskowych, wywodzący się z XVI wieku, gdzie możemy zaobserwować charakterystyczne elementy typowych budowli, takich jak patio, drewniane balkony, a nawet znajdujące się na zewnątrz zlewozmywaki do prania odzieży.

Trasę kończymy podejściem z Casony tradycyjną, kamienistą ścieżką, prowadzącą przez kapliczkę pod wezwaniem San Pedro, wywodzącą się z wieku XVI i mieszczącą w sobie ciekawą, barokową rzeźbę apostoła. Naprzeciwko niej drewniany krzyż sprawia wrażenie, jakby błogosławił to wspaniałe miejsce, podczas gdy dochodzimy do końca trasy, gdzie znajduje się punkt widokowy San Pedro. Stąd roztacza się niesamowity, panoramiczny widok na północne wybrzeże Teneryfy, zarówno na strefę przybrzeżną, przez którą się przeprawiliśmy, jak i tę, która rozciąga się w kierunku zachodnim, ku San Juan De la Rambla.