Ruta de la Plata

Przełęcz Cruz Grande (Wielkiego Krzyża) stanowi naturalne połączenie między kotliną Cuenca de Tirajana oraz kotlinami położonym w zachodniej części wyspy, wąwozami Chira i Soria. Wchodzimy pod górę szlakiem, który rozpoczyna się przy drodze w niewielkiej odległości przed dotarciem do przełęczy (jeżeli docieramy tu od strony Las Tirajanas), aby znaleźć się na wzgórzu z krzyżami, skąd ścieżka wyrusza w kierunku grzbietu górskiego, który umożliwi nam podziwianie wspaniałych widoków Cuenca de Tirajana oraz wąwozów Chira i Soria i ich wielkich zapór wodnych.

Ten odcinek kamienistej drogi o długości zaledwie pół kilometra pochodzi z końca XIX wieku. Jej budowa miała na celu ułatwienie przejścia przez szczyt bydłu, oszczędzając mu pokonywania dłuższej drogi przez cyrk Ayacata. Przejście z wyłożonych kamieni, które przetrwało do dziś, pozwala uniknąć trasy pokonującej przełęcz między stromymi ścianami południowymi.

Ta niewielka zapora wodna jest kolejnym przykładem kultury wodnej na szczytach wyspy Gran Canaria. Znajdując się na tym samym zboczu, te niewielkie zapory wykorzystują spływy powierzchniowe z pozbawionych roślinności równin położonych wyżej, aby maksymalnie wykorzystać wodę, która w przeciwnym wypadku łatwo rozproszyłaby się wśród skał.

Jest to obszar pozbawiony roślinności na skutek erozji, który tłumaczy występowanie zawieszonych zapór na niżej położonym zboczu. Jest to skalne urwisko, znane także jako Cortijo de Pargana. Możemy przyjrzeć się tu morfologii terenu La Agujereada, który stanowi wulkaniczny zespół otworów i naturalnych jaskiń pojawiających się na skraju tej skalistej równiny, na której ścieżka jawi się jak światło wskazujące drogę.

Ten rodzaj kamiennych mostów często pojawia się na terenie wyspy. Są rezultatem działania erozji różnicowej (różne skały ulegają erozji w różnym stopniu) i noszą miano „agujeros” (otworów) lub „agujereados” (przedziurawionych).  Ten konkretnie jest znany jako Agujereada de la Fuentecilla, chociaż, jako że stanowi niejako ramę dla skały Roque Nublo, przekształcił się w „okno na Nublo”.

Droga prowadzi w górę, opuszczając zbocze wąwozu Barranco de Tirajana wchodzi w tę przełęcz, której nazwa przypomina nam o tradycyjnym wykorzystaniu lasu, w którym jednym z materiałów był pak węglowy. Uzyskiwano go w procesie gotowania pni sosen w specjalnych piecach do destylacji paku węglowego, który był stosowany głównie jako materiał uszczelniający. Na Wyspach Kanaryjskich pak węglowy nosi nazwę „pez” (smoła). Zbocza tej przełęczy idealnie nadawały się do budowy pieców, ponieważ były one stawiane przy pochyleniu rzędu 30%, aby ułatwić destylację.

W połowie wieku XX równiny te były całkowicie pozbawione roślinności, gdyż rosnące tu sosny zostały wycięte do produkcji smoły. Stąd bierze się nazwa równiny. Polityka zalesiania prowadzona przez władze wyspy (Cabildo de Gran Canaria) przywróciły tej równinie las sosnowy, o czym możemy się przekonać po granicznych kamieniach na skraju drogi, które oznaczają tereny publiczne i pochodzą z tego okresu. Przejdziemy przez las sosnowy zmieszany z poletkami jabłoni, które posadzono w ramach eksperymentu.

Punkt widokowy udostępnia nam widok na czoło wąwozu Barranco de Tejeda z monolitem Roque Bentayga, jako główną opoką krajobrazu, jedną z najważniejszych enklaw dawnych Kanaryjczyków zamieszkujących tę dolinę, gdzie znaleziono cenne pozostałości archeologiczne. Widok oferuje nam perspektywę Roque Nublo, a także miejscowości położonych w kotlinie, głównej - Tejeda, ale także innych jak Cuevas Caídas czy La Culata, pod punktem widokowym. Obok punktu widokowego znajduje się centrum dla odwiedzających Rezerwatu Biosfery Gran Canarii.

Krzyż w Tejeda od XVII wieku miał za zadanie wskazywać drogę wędrującym po szczycie wyspy, ponieważ w tym punkcie zbiegało się wiele szlaków. Zresztą dawniej miejsce to było znane jako Degollada de la Cruz (przełęcz przy krzyżu). Co więcej, jest położony praktycznie w geograficznym centrum wyspy. Aktualny krzyż z zielonego kamienia pochodzi z lat 70. ubiegłego wieku. Zastąpił on krzyż poprzedni z lat 60., który został zniszczony przez sztorm, gdyż w miejscu tym podmuchy pasatów są silnie odczuwalne.